Korku, öfke ya da kızgınlık, sevinç ya da üzüntü gibi bir duygudur. Her insan bu duyguları yaşar. Duygular yaşama aittir ve insan olmanın temelinde yatar. Korku, canlı varlıkların, görünen ve görünmeyen tehlikeler karşısında gösterdikleri en doğal tepkilerdir.

Hepimiz biliriz ki bireyin gelişim dönemleri içinde en sıkıntılı, en zorlanmalı dönemlerinden biridir ergenlik. Ergenin çözmek zorunda olduğu sorunlarından biri de gelecekteki mesleğine ilişkin bir seçim yapma zorunluluğudur. Meslek seçimi, sadece gencin gelecekte nasıl bir işte çalışacağını değil, nasıl bir yaşam biçimi istediğini de belirleyeceği için önemli bir karardır.

Anksiyete, strese veya beklenen tehlikeye karşı yaygın bir tepkidir. Bireylerin tehdidin kaynağından kaçınması veya ortaya çıkması muhtemel durumu ele alması için hazırlanmasına ve harekete geçmesine yardımcı olur. Bununla birlikte, bazı insanlarda, endişe yoğun ve akut hale gelir veya yararlı olduğu zamanın çok ötesine geçer.

Evinizin neşe kaynağı çocuğunuzu bir kardeş vermek isliyorsunuz. Çocuğunuzla bu fikri paylaştığınızda gözlerinin içi gülüyor ve ağabey ya da abla olmanın çok güzel olacağını, bir kardeş islediğini, kendisi söylüyor.

Kıskançlık, sevilen birinin başkası ile paylaşılmasına katlanamamaktır. Yaşamın her döneminde görülebilir, ancak çocuklukta ortalama 3 ile 8 yaş arasında daha yoğun yaşanır. Çocuklarda kardeş kıskançlığı, annenin ikinci çocuğa hamile olması ile birlikte başlar. Çünkü bu dönemde çocuklar mantık kavramıyla değil daha çok duygu yönlendirmeleriyle yaşamı analiz ederler.